Wieczór tancerzy i choreografów

Taniec może mieć wiele twarzy. Z powodzeniem ukazały to spektakle Bytomskiego zakończenia sezonu pod nazwą to nie jest festiwal. 1 lipca na deskach Teatru Tańca i Ruchu Rozbark w solowych choreografiach zaprezentowało się czterech tancerzy: Sonia Zini, Elisa Teodori, Małgorzata Mielech i Oliver Mahar, jak również Alena Lezhava w choreografii ułożonej przez duet Uri Ivgi & Johan Greben. Ich wieczór stał się kalejdoskopem sztuki tanecznej. Ekstrawagancja mieszała się z tradycją, a emocje z dystansem.

Object, fot.Aleksander Joachimiak

Przedsięwzięcie otworzył duet Małgorzaty Mielech i Olivera Mahara. Wystąpili oni w układzie zatytułowanym „i’mperfect”, co wymownie można interpretować jako deklarację perfekcjonizmu lub paradoksalnie wyrażoną niedoskonałość. Ta opozycja była dominantą w całej kompozycji występu. Rozpoczął się on miarowym maszerowaniem, w różnych kierunkach, w różnym tempie. Z czasem nabierał bardziej plastycznego charakteru, aż w końcu przerodził się w niezwykle emocjonalny duet. Na szczególną uwagę zasłużyły bezbłędne partnerowania i płynne balansowanie wzajemnie przekazywaną energią. Unoszenia i przeciwwagi potęgowały jedynie wrażenie napięcia, kontrastu, ścierania się ze sobą różnych płaszczyzn. Energia koncentrowała się w miejscu zderzenia odrębnych poziomów przestrzeni: góra-dół oraz zestawienia dynamiki i statyki, a także spotkania odrębności ze wspólnotowością. Muzyka – fragmentami surowa i trudna do rozpracowania – trafnie podkreślała wspomniane zabiegi.

H.P.K.D., fot. Aleksander Joachimiak

W następnej kolejności sceną zawładnęły Sonia Zini i Elisa Teodori, które przedstawiły zupełnie odmienny koncept. W układzie „H.P.K.D.” inspiracją i punktem centralnym stał się język migowy i przedstawienie problemu komunikacji w różnych  wariantach. Choreografia opierała się na literach alfabetu migowego. Partnerowania miały swoje źródło w poszczególnych gestach. Pozornie niewiele znaczące ruchy dłoni zostały maksymalnie wyeksponowane. Taniec został w pewien sposób przyrównany do sposobu porozumienia. Umożliwia on przekazanie emocji poza wszelkimi językami, narodami, czy ułomnościami. Milczenie i cisza są tylko tłem dla cielesnego dyskursu. Duet pełen emocji i napięć wyraził sedno kontaktu międzyludzkiego. Tancerki pokazały, że porozumienie między dwojgiem ludzi nie jest łatwe, ale mimo wszelkich barier – jest możliwe. Taniec umożliwia przekroczenie granic wyrazu, nawet granic ciała – mowy.

Po krótkiej przerwie zaprezentowała się Alena Lezhava w układzie duetu choreograficznego Uri Ivgi & Johan Greben („Obejct”). Od momentu pojawienia się na scenie zahipnotyzowała publiczność. W czasie dyskusji po spektaklu twórcy wspomnieli, iż jednym z celów choreografii było przedstawienie ambiwalencji wstydu. Z pewnością właśnie ten cel został osiągnięty. W chwili pojawienia się tancerki owiniętej folią, z zaklejonymi ustami, pojawiło się ze strony publiczności zaciekawienie, które powoli i sukcesywnie zostało zaspokajane. Choreografia niezwykle zmysłowa, seksualna i emocjonalna, mogła wywołać całą gamę uczuć, od zachwytu po zmieszanie. Jedno jest pewne, nie można jednoznacznie określić, czy bardziej zawstydzona była Alena czy widzowie. Układ podejmujący temat granic – wszelkich granic – stał się pretekstem do przedstawienia również innych tematów. Przekraczaniu granic ciała i moralności przeciwstawiono poszukiwanie własnej tożsamości w świecie pełnym konwenansów i sztuczności. Zwieńczeniem występu było oderwanie taśmy z ust i częściowe uwolnienie się tancerki z folii. To symboliczne osiągnięcie swobody, którą umożliwia jedynie przeciwstawienie się rzeczywistości i narzucanym przez nie ograniczeniom.

Anonymous, fot. Aleksander Joachimiak

Wieczór zamknął układ zaprojektowany i zatańczony przez Małgorzatę Mielech. W choreografii „Anonymous” na pierwszy plan wysunęło się interdyscyplinarne podejście artystki do tańca i sztuki. Na występ złożyła się nie tylko choreografia taneczna, ale również video mapping, muzyka elektroniczna i elementy street artu. Układ poniekąd stanowił taneczne odwzorowanie street artu, w którym anonimowy twórca może bez skrępowania wyrażać siebie, nie kierując się przyjętymi normami i zasadami. Perfekcyjny warsztat tancerki umożliwił stworzenie spektaklu nasyconego bodźcami, surrealistycznego i dynamicznego. Całość, doskonale dopasowana kompozycyjnie do charakteru układu tanecznego, stanowiła idealne podsumowanie wszystkich występów wieczoru.

Wieczór tancerzy Teatru Rozbark // 1 lipca 2015 r.:

„Object”
chor. Uri Ivgi & Johan Greben
Tańczy: Alena Lezhava
Czas trwania: ok. 20 minut

„H.K.P.D.”
chor. Sonia Zini & Elisa Teodori
Tańczą: Sonia Zini, Elisa Teodori
Czas trwania: 15 minut

„i’mperfect”
chor. Małgorzata Mielech & Oliver Mahar
Tańczą: Małgorzata Mielech, Oliver Mahar

„Anonymous”
Koncepcja/ wykonanie: Małgorzata Mielech
Live music: Anna Suda
Live video mapping: Olga Warabida

autorka tekstu: Ramona Smieszek