Rozbark w rozRuchu

W marcu tego roku pojawiła się na mapie instytucji tanecznych nowa jednostka  Teatr Tańca i Ruchu Rozbark. Przez cały rok mogliśmy obserwować, jak stawia pierwsze kroki i jaką propozycję kieruje do swoich widzów. Oprócz projektów społecznych i warsztatów z różnych technik (m.in. taniec współczesny, taniec latynoamerykański, street dance, taniec klasyczny), teatr przede wszystkim sprawdzał, jaki repertuar taneczny będzie odpowiadał śląskiej publiczności.

Pierwszy rok działalności Rozbarku – choć w dużej mierze testowy i rozpoznający możliwości – uznać można chyba przede wszystkim za różnorodny. Cieszy fakt, że zaprezentować mogli się artyści rzadko goszczący na Śląsku  zarówno młodzi choreografowie, jak i uznani twórcy współczesnego teatru tańca, z Polski i zagranicy. Wybraliśmy sprawozdawczo i chronologicznie kilka naszym zdaniem najciekawszych projektów, wydarzeń i inicjatyw Teatru, szczególnie o tych, o których nie udało nam się w trakcie roku napisać:

Teatr Dada von Bzdülöw (Katarzyna Chmielewska, Anna Steller, Leszek Bzdyl) ze spektaklem Zagraj to, czyli 17 tańców o czymś. Spektakl podsumowujący dwadzieścia lat scenicznej obecności teatru. Zagrali to… jeszcze raz, we własnym niepowtarzalnym stylu, a więc: grając nieustannie z tym, co już znamy pod marką Dada, skutecznie skonstruowali nowe opowieści, nie oszczędzając widza, który mógł otrzymać nową porcję tanecznych zagadek, cytatów, formuł muzyczno-sceniczno-ruchowych – do przeczytania, przeżycia, jak kto woli. Szacowni goście przebywali również na Rozbarku z autorskimi warsztatami ku uciesze uczestników.

Une femme masculine – duet Heleny Ganjalyan, Koriny Kordovej  inspirowany twórczością Ann Van den Broek (spektakle Co(te)lette oraz We Solo Men), z której artystki wybrały w szczególności wątki zgłębiające złożoność relacji między pierwiastkami męskimi i żeńskimi i budowaniu indywidualnej tożsamości w konfrontacji z tym, co stereotypowe.

Korina Kordova On 8^th boulevard. Right after sinuous curves – enigmatyczne solo, oscylujące między abstrakcyjnym fizycznym działaniem, a próbą stworzenia opowieści, serią napięć a niedopowiedzianymi miejscami przestojów, wewnętrznym niepokojem a elegancją dobrze skrojonej, szmaragdowej sukienki. Produkcja wsparta przez Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk.

Legendy  pierwsza premiera bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu Rozbark. Taneczny spektakl dla dzieci (od 10. roku życia) i dorosłych. Reżyserię spektaklu objęła Kaya Kołodziejczyk wraz z równie utalentowanym zespołem: Rafał Urbacki  dramaturgia, Ania Brachaczek & Hrabia Fochmann (BiFF)  muzyka specjalnie skomponowana do spektaklu, Margaret Krawecka  scenografia, Paulina Plizga  kostiumy. Zatańczyli: Ilona Gumowska/Agnieszka Doberska, Tomasz Foltyn, Aniela Kokosza, Biały, Barbara Bujakowska, Sonia Egner. Partnerem całego przedsięwzięcia była Fundacja Moma Film. Spektakl powstał na bazie książki Nowe legendy miejskie. Śląsk, w której znalazły się dziecięce opowieści nawiązujące do znanych śląskich legend. Z połączonych mocy twórczych całego zespołu powstało pełne kolorytu – nie tylko lokalnego – widowisko. Poprzez ruch powołane zostały do życia wizje dziecięcej wyobraźni, ale także szczególna śląska kosmogonia rozpięta między światami idealnej fantazji, mrocznej rzeczywistości i małych-wielkich niesamowitości, podkreślonych patchworkowymi kostiumami, symboliczną scenografią i idealnie dobraną muzyką.

Freaks – Kompania Pink Mama Theatre zaprosiła widzów do świata fantasmagorii, w którym opowieść o Prometeuszu i pierwszych ludziach ulega uwspółcześnionej, cieleśnie i zmysłowo intensywnej interpretacji. Pomysł i reżyseria: Sławek Bendrat, Dominik Krawiecki. Choreografia: Sławek Bendrat. Występują: Sławek Bendrat, Giuliano Guerrini, Dominik Krawiecki, Martin Knoll, Marek Wieczorek.

FETISH.WTF – Projekt powstał we współpracy trójmiejskiego kolektywu – Teatr Amareya oraz Doroty Androsz, na co dzień związanej z Teatrem Wybrzeże. Spektakl zrealizowany został w ramach 10-lecia Teatru Amareya. Reżyseria: Dorota Androsz. Koncept i wykonanie: Agnieszka Kamińska, Katarzyna Pastuszak, Aleksandra Śliwińska. Artyści z właściwą sobie niezwykłą wrażliwością na plastykę sceniczną, podjęli temat fetyszu i fetyszyzacji ciała. Zadając w spektaklu pytanie „Skąd ten dreszcz?” w kilku ekspresyjnych odsłonach pokazali, jak różną energię wzbudza w nas siła pragnień i wyobraźnia, przemieniająca przedmioty i ciała w wewnętrznie drgającą wiązkę interakcji.

Gatunki chronione  projekt taneczny, stawiający otwarte pytania o problem tolerancji wobec osób o alternatywnej motoryce, ale również obnażający medialne narracje, powołane do promowania stereotypowych ról „ofiary” i „superbohatera”. Kolejna produkcja TTiR Rozbark. Tańczą: Tatiana Cholewa, Filip Pawlak, Karolina Stroisz, Katarzyna Szarawara. Koncepcja, montaż: Anu Czerwiński, Rafał Urbacki. Choreografia, działania performatywne: Rafał Urbacki. Spektakl zaprezentowany został w 2014 r. w ramach projektu 5 Zmysłów: Ekspresja w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu oraz w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie w ramach Festiwalu Uczuć Urażonych: Ciało bezwstydne.

Od 1 września 2014 oficjalne kierownictwo artystyczne Teatru ROZBARK objął izraelsko-holenderski duet Ivgi&Greben oraz Anna Piotrowska. W skład nowego zespołu weszli: Alena Lezhava (Rosja), Sonia Zini (Włochy), Elisa Teodori (Włochy), Jin Hwan Seok (Korea Południowa), Aleksei Torgunakov (Rosja) oraz Stefano Silvino (Włochy). Ponadto z Teatrem w sezonie artystycznym 2014/2015 współpracować będą polscy tancerze: Katarzyna Ustowska oraz Łukasz Przytarski. Zespół zrealizował w czerwcu tego roku produkcję This is not a love song, o której więcej w recenzji: http://www.rozswietlamykulture.pl/reflektor/2014/07/08/this-is-not-a-song-prolog-rozbark-in-motion/

I don’t wanna be a horse  kolejna produkcja z udziałem stałego zespołu teatru, tym razem w choreografii Anny Piotrowskiej. Premiera odbyła się 24 października Tanzhaus NRW w Düsseldorfie, w ramach międzynarodowego projektu „Recording fields”, opartego o trójstronną współpracę (wymiana kulturalna regionalnego Trójkąta Weimarskiego): Centre Chorégraphique National de Roubaix Nord-Pas de Calais, Ballet du Nord Olivier Dubois i Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu Rozbark. Spektakl inspirowany procesem mechanizacji ciała, doświadczającego pracy fizycznej w śląskich kopalniach. Duszne i ciasne przestrzenie podziemnych korytarzy i kult górniczej pracy został zinterpretowany poprzez język ruchu i ciała, na którym odcisnęło się piętno fizycznego wysiłku, ale i kulturowo-ekonomicznej presji.

Fot. Agafia Wieliczko

Festiwal Ars Cameralis w Teatrze Rozbark  prezentacja spektakli Objects of Research w choreografii Petry Fornayovej oraz chiens naufragés w choreografii Zdenki Brungot Svítekovej.

Object of Research – dwie tancerki (Soňa Ferienčíková, Jana Tereková), dwa przedstawione symultanicznie videozestawy pozornie przypadkowych informacji o obu kobietach, spięte klamrą w postaci wspólnie wykonanej choreografii na żywo. Czy fragmenty z życia Soňy i Jany – pierwsze doświadczenia taneczne, stosunek do mężczyzn, miejsce urodzenia, największe obawy i sukcesy oraz inne, wybiórczo prezentowane fakty z życia – determinują nasz odbiór tanecznej etiudy? Czy widząc układ po raz drugi dostrzegamy tancerki przez pryzmat sklejonej pobieżnie charakterystyki? A może to tylko pułapka naszego postrzegania?

chiens naufragés – konceptualna choreografia inspirowana problemem nadprodukcji przedmiotów w naszym otoczeniu. Relacja tancerki wobec dużego plastikowego kosza i jej badawcze podejście do przedmiotu z jednej strony bawi i ociera się o karykaturę. Z drugiej jednak strony w sprowadzeniu ruchu do automatyzmu i niemożności uwolnienia się solistki od interakcji z przedmiotem, widzieć można dość klarowny przekaz. Człowiek w świecie rzeczy z łatwością sam staje się obiektem, mechanicznie skorelowanym z kolejnymi produktami, do których się przywiązuje. Prezentowane na końcu video prezentuje bowiem artystkę w bliżej nieokreślonym plenerze – ruinach budynku, gdzieś na uboczach miasta, częściowo zarastających przez dzikie pola. Artystka błądzi po pustej przestrzeni-śmietnisku, w którym nie da się dostrzec jedynie zbędne, porzucone przedmioty, wśród których człowiek nie znajduje sobie już miejsca na żadne określone działanie. Może jedynie snuć się bezwiednie i kierować się poza ruiny, w równie nieodgadnioną przestrzeń natury.

30 listopada  Wieczór Tańca Współczesnego  prezentacja dwóch spektakli prezentowanych w ramach Polskiej Platformy Tańca 2014 w Lublinie: Room 40 w choreografii Macieja Kuźmińskiego oraz Bernhard – solo Pawła Sakowicza. Pierwsza propozycja – poetycki i wzruszający spektakl, zachwycający reżyserią świateł i sensualną, zmysłową choreografią, która pod koniec zamienia się w pełną wysiłku i zmęczenia metaforą egzystencjalną. Choreografia: Maciej Kuźmiński, dramaturgia: Adam Hypki, wykonanie: Daniela Komędera, Ania Kamińska, Kasia Pawłowska, Dominika Wiak. Druga odsłona – Bernhard – wplątuje widza w pełną zapętleń refleksję o powracaniu inspiracji, dochodzeniu do źródła i uświadamianiu sobie efektu, a nade wszystko – o procesie, w którym Sakowicz próbuje zrównać rytm i język tańca z ruchem myśli.