Burza w mózgu // Artur Pałyga

W kolejnej odsłonie „Burzy w mózgu” o swoich inspiracjach podwójnie opowiada Artur Pałyga. O 3:03 napisał nam o tym, co go inspiruje. O 3:07 pisze: „przeczytałem pytanie co OSTATNIO mnie zainspirowało”, więc autor dramatów odpowiedział jeszcze raz. I dobrze, bo ładnie odpowiedział.

3:03

Na pytanie, co mnie inspiruje, odpowiadam następująco: prawie wszystko. Wszystko, co akurat czytam, oglądam, przeżywam podczas pisania tekstu, myślenia o tekście, przymierzania się do tekstu i poprawiania tego już napisanego. Wszystko mi się wtedy w środku nastawia na odbiór i wyławianie wszystkiego, co pasuje. Piszę na przykład sztukę o Lepperze i III RP, i wpada mi w ręce „Agaj-Han” Zygmunta Krasińskiego z jego pięknym, ociekającym w słowa, malowniczym początkiem, malującym przerwaną ucztę i posiekanych biesiadników. I nagle wiem, jak będzie się zaczynał mój „Lepper”. Od uczty. Generalnie głównie tak działa czytanie. Niektóre rzeczy żywcem przekładam do swoich tekstów. Tak było z „Gilgameszem” w „Nieskończonej historii”, z tekstem, który w taki jakiś niesamowity sposób zadziałał, silny strasznie, że samo to działanie spróbowałem, razem z tekstem, włożyć do tej sztuki. Dlatego jedna z postaci czyta „Gilgamesza” i opowiada o tym, co się z nią dzieje, jak czyta. W zasadzie każdy tekst, jaki napisałem, związany jest z jakimś innym, czyimś, i do każdego swojego mógłbym sporządzić wykaz lektur niezwiązanych bezpośrednio z tematem. Przy czym mało byłoby w tych wykazach innych sztuk, a byłyby raczej powieści, poematy, dokumenty, no i własne doświadczenia, zasłyszane opowieści, sytuacje, rozmowy. Filmy rzadko. Z filmami jest tak, że zapalają coś w trakcie i zaraz po, i to szybko znika, wyparowuje kompletnie, jak sen po spojrzeniu w okno. Nie potrafię wymienić żadnego filmu, który jakoś trwale by mnie zainspirował. Wlał, wylał – tak jest z filmami. Może dlatego, że nie ma czasu na myślenie w trakcie. Podczas czytania np. „Buddenbrooków” mogę sobie podnieść głowę w trakcie, po kolejnym zdaniu opisującym obiad w salonie, odczekać i rozciągnąć ten obiad w jeszcze większą nieskończoność.

03:07

Ostatnio zainspirował mnie spacer nadmorską promenadą w Ustce, w sobotni wieczór, w usypiającym, obezwładniającym tłumie, snującym się tam i z powrotem, wzdłuż morza, pośród świecących, migających straganów, ze straszną, ale to straszną tandetą. Z tymi wszystkimi rozczulającymi dziełami rąk ludzkich, takimi jak: świecące włosy, fosforyzujące gówna, podskakujące chińskie pieski z dykty (czy nie wiem z czego), lody z różowego gipsu, popiskujące balony, miniaturowy świat minaturek, piłeczki hipnotyzera, pałeczki szczęścia, robaki radości, lampiony marzeń, gofry rozkoszy, koszulki śmiechu, popierdujące kościotrupy, tysiące kartek z zachodami słonca, utwory muzyczne dobiegające z lokalu, wykonywane na żywo, dokładnie te same od 20 lat. Ludzie przechadzający się w tym wszystkim, my przechadzający się w tym wszystkim z dziećmi, żonami, mężami, mamami, tatami, babciami, dziadkami, ciotkami, chłopakami, dziewczynami, kolegami i koleżankami, wzdłuż morza, tam i z powrotem, bo promenada nie jest aż taka długa. Pośrodku występują Indianie w wielkich pióropuszach, jak z najpiękniejszych fantazji dziecięcych o wodzach północnoamerykańskich Indian i śpiewają el condor pasa, i ludzie zbierają się wokół nich, bo ludzie na promenadzie lubią się wokół czegoś zbierać wokół czegokolwiek bądź, a wokół indian szczególnie, choćby grali codziennie od rana do wieczora, bez przerwy el condor pasa, i potrząsali pióropuszami; to tyle wystarczy. Są Indianie, potrząsają dla nas pióropuszami, są stragany, które są na wyciągnięcie ręki. Obfitością jest też ciemniejące malowniczo morze, które na wyciągnięcie drugiej ręki pięknie szumi dla nas.